On Feb 27th, Sahiyo’s Mariya Taher attended a roundtable discussion in DC on FGC and Mental Health hosted by the Wallace Global Fund and the International Center for Research on Women (ICRW) Although the global development community has increasingly acknowledged the adverse physical health complications that can result from FGC, there has been little action to address its psychological impact. The roundtable served as a first step to bring together experts from bilateral and multilateral agencies, donor institutions, academia, policy-makers, civil society and program implementing organizations in the United States to gain a better understanding of FGC and mental health, as well as to drive a collaborative, coordinated and appropriately sized response across the globe.

Throughout the day, the panelists and attendees discussed the short and long-term mental health of survivors and activists who engage additional barriers when advocating to end FGC. In addition, dialogue about research needs, support programs, and prevention in connection with mental health occurred. Mariya served on a panel to discuss the findings of Sahiyo’s Needs Assessment. Sahiyo had recently partnered with a healthcare market research consultancy to conduct primary market research with activists speaking out against FGC, in an effort to better understand activists’ challenges and hopes for the future.
To learn more about this research, visit Sahiyo’s website.

By Hina Javed

(This is the fourth part in a series of essays by Hina Javed on her experience of reporting on FGC in Pakistan. Read the whole series here: Pakistan Journal.)

My conversations with survivors had by now made it clear that the more answers I received, the more questions arose. Wrapping my head around Female Genital Cutting (FGC) was not going to be easy as I had, up till that point, been presented with two extreme views of FGC with little room for middleground.

I found myself diving deeper to uncover the truth behind a practice which spanned centuries; a curiosity fuelled my quest to get to the very origins of such an invasive practice.   

From the outside, the Bohra community seemed united, but I found the more I scratched at the community’s surface, the divisions and differences of opinion on FGC became evident. Publicly, the Bohra community will protect their own; quietly, they dissent amongst themselves.

Getting to the bottom of this practice had become more than an assignment for me. The following day I found myself sitting in the drawing room of an elderly lady who belonged to the Bohra community in Karachi. Here was 65-year-old Mrs Sumaira*, ready to answer all my questions without a hint of doubt or hesitation:

“Aunty, what is your opinion on female circumcision? Is it right or wrong?”

“Well, I cannot comment on the moral and legal implications of the practice. It is not for me to decide. All I know is that circumcision is sanctioned by our community leader. I am not entirely sure if it is right or wrong, but I believe the decision should be left with the child,” said Mrs Sumaira.

“What about you? Did you get your daughter circumcised? Did you inform her prior to her circumcision? How did you feel when she was finally cut?” I asked without bothering to check my train of thought or questioning.

“I was in my early thirties when the pressure to get my little one cut started building inside me. I knew it was supposed to happen sooner or later. I feared a backlash from the family elders if I delayed it any further. It was a rite of passage and my daughter had to go through it. My only, and probably biggest fault, was not telling the truth to an innocent child who thought she was going to a lady doctor for a routine check up. I told her they might perform a small operation if they found a ‘bug’ down there. I deeply regretted lying to her when I saw her bleeding and in pain,” she told me somberly.

“Why did you regret? Was it only the pain that made you feel guilty or was it something else?” I asked.

The answer she gave me came ridden with doubt. Sumaira believed she had little choice all those years ago.

“Maybe this wasn’t the right thing to do. Maybe I took something away from her; something that actually belonged to her the minute she opened her eyes. I could have given it a second thought, but I was overwhelmed with uncertainty and wanted to get it out of the way. I knew I would get a lot of raised brows if I avoided it altogether. In fact, I would have been ostracised from the community,” she added.

My line of questioning had ruffled some feathers, and I became more determined to seek answers. “Aunty, forgive me if I am being too intrusive, but didn’t you say you believed it was a necessary rite of passage?”

Sumaira explained that the decision she took for her daughter, without the latter’s consent, was in the girl’s best interest.

“I believe it depends on the type of society you live in and the level of exposure you get growing up. It’s true that circumcision lowers the libido and you have no right to take that away from an individual. However, it becomes necessary to control that drive if the girl is growing up in a conservative society like Pakistan. If she goes ‘astray’,  she would be called names and looked down upon. Besides, she would also have to suppress her desires which could ultimately lead to psychological issues like depression and anxiety,” she said.

“Does that mean it is more of a social requirement than a religious ritual in the Bohra community?” I asked, confused. Sumaira’s reply made it clear she was also confused.

“It could be, but I am not entirely sure about that. I believe it’s good if you get it done. However, there is an element of choice which people did not realise back in the day. People who are growing up in a free society and have liberal mindsets could either do away with it or let their child decide.”

Sumaira continued to speak but her response left a deafening silence from me. It became difficult to detach myself emotionally and focus on that interview. Therefore, I targeted my final question at just that; breaking the silence.

“Then why do you think breaking the silence will help? Why did you decide to speak about this issue in the first place? How will it change the narrative?” I asked apprehensively.

“It’s just the question of expressing yourself. If you disagree with the practice, you should be able to voice your opinion without being bashed by others. And if you want to go for it, then there’s no one stopping you. In either case, there’s no reason for it to be a hush-hush affair. There is more awareness, education and freedom of expression in this day and age. You’re free to make your own decision,” she concluded.

The hour-long question and answer session with Sumaira left me more confused than before. My search for the right answer was becoming fruitless with every interview, but, in the midst of it all, I realised that three categories of people existed in the Bohra community when it came to FGC: the decided, the undecided, and the opposed.

Sumaira is a pseudonym. The person’s original name has been changed to protect her identity.

During February, Lesley University and Brandeis University in Massachusetts hosted events to elevate the conversation and build awareness on the topic of FGC as it occurs in the U.S. and the larger global world.

 On Feb 12th, Lesley University hosted Examining the Intersection Between Tradition and Gender Violence. The event showcased a screening of A Pinch of Skin, a documentary on FGC in India by Priya Goswami, followed by a panel discussion moderated by Mariya Taher with speakers attorney Joanne Golden, community health leader Abdirahman Yusuf, and OBGYN Dr.  Melody Eckardt. Panel speakers shared their perspectives on FGC, drawing on their personal experiences with survivors across their multiple cross-cultural and professional fields to bring attention to this often silenced issue. To read more about the event, click here. Additionally, on Feb 14th, The Heller School for Social Policy and Management at Brandeis University hosted a conversation with Mariya Taher on “How Storytelling can Change Social norms, and Help to End Female Genital Cutting.”

To learn more about the event, visit ‘A Pinch of Skin’ Documentary Screening and Discussion.

આ આર્ટિકલ પહેલા સહિયો દ્વારા તારીખ 09 માર્ચ 2017ના રોજ અંગ્રેજીમાં પ્રકાશિત કરવામાં આવ્યો હતો. (Read the English version here.)

લેખક :શબનમ મુકબિલ
ઉંમર : 52
દેશ : ભારત

આવું મારી સાથે પણ બન્યુ હતુ…….

જ્યારે હું 6 વર્ષની હતી ત્યારે બે મહિનાનું ઉનાળાના લાંબા વેકેશનમાં હું મારી માં સાથે મુંબઈની સુલેમાનિ સમાજની એક સીટ, બદર બાગ આવી હતી, જ્યાં મારો જન્મ થયો હતો.

સમાજના પરિસરમાં અમારૂં એક સુંદર નાનું કૉટેજ હતું જ્યાં મારી માંએ તેણીનું બાળપણ ગુજાર્યું હતુ. આજે પણ મને તે ઘર વિષેની નાની-નાની દરેક બાબતો યાદ છે જેમ કે, ફર્નિચર અને રૂમમાં તેની ગોઠવણ, રૂમ કેવા હતા, બહારનો સ્વચ્છ નાનકડો બગીચો, નાના બચ્ચાઓ જે મારી સાથે રમવા આવતા હતા, જે સહિયો બની ગઈ અને આજે પણ છે.

વ્યક્તિની છ વર્ષની ઉંમરની યાદો ભૂંસી શકાય નહિં તેવી હોય શકે છે અને તેથી, આવી ખુશીની યાદો ના સાથે-સાથે એક દુખદ ઘટના પણ મને યાદ છે… 

મને યાદ છે કે હું દિવાલની સામે પહોળા પગ કરી બેઠી હતી અને એક વૃદ્ધ બૈરી ચાકુ લઈને આવતી હતી અને ત્યારબાદ એ અસહ્ય પીડા….. મને બરાબર યાદ નથી પરંતુ સંભવતઃ હું ખૂબ જ રડી હતી. મને એ પણ યાદ નથી કે હું કેવી રીતે ત્યાંથી બહાર આવી– સંભવતઃ લંગડાતા ચાલીને નીકળી, એમ કહેવું વધારે યોગ્ય રહેશે. પરંતુ, જ્યારે પણ મારે ટોઈલેટમાં જવું પડતું ત્યારે થતી પીડા, બળતરા અને લોહીવાળા અન્ડરવેઅર આજે પણ મને બરાબર યાદ છે. મને યાદ છે કે ખૂબ જ પીડા થતી હોવાના કારણે હું ટોઈલેટમાં જવાનું ટાળતી હતી. મને યાદ છે કે હું દોડી અને રમી શક્તી નહોતી, જે મને ખૂબ જ ગમતું હતુ.

અંતે, હું સાજી થઈ ગઈ. વર્ષો વિતી ગયા. હું આ આર્ટિકલ લખી રહી છું તે એ દર્શાવે છે કે હું આ સંકટ માંથી બહાર નીકળી ગઈ છું. શું તેના કારણે મને કોઈ સેક્સ સંબંધી સમસ્યાઓ આવી? મને નથી લાગતું. ખરું કહું તો, સંજોગ વસાત મેં જ્યારે તે વિષે વાંચ્યુ ત્યાં સુધી મને એવું લાગ્યુ પણ નહિં કે હું એફ.જી.સી.નો શિકાર બની છું અને તે જુની અણગમતી અને પીડાદાયક યાદો તાજી થઈ ગઈ અને ત્યારે મને ખરી વાસ્તવિક્તા સમજાઈ.

મને નથી લાગતુ કે મારા સંબંધમાં અથવા એક વ્યક્તિ તરીકે મારા પર તેની કોઈ વિપરીત અસર થઈ હોય પરંતુ, શા માટે 6 વર્ષની એક નાનકડી નિર્દોષ છોકરીને આવી ક્રુર પ્રક્રિયા હેઠળથી પસાર થવું જોઈએ? જેમ દાવો કરવામાં આવે છે તેમ, શું તેનાથી મને એક સારી મુસ્લિમ, શુદ્ધ અથવા પવિત્ર બનાવવાનો ઉદ્દેશ પ્રાપ્ત થયો છે? શું “સારા હોવા” અથવા “ખરાબ હોવા” વચ્ચે ફક્તએક નાનકડા માંસના ટુકડાનો જ તફાવત છે?

હું કદાચ આઘાત મેહસુસ નથી કરી રહી પંરતુ, તે પીડાને હું ક્યારેય નહિં ભૂલી શકું. જે કંઈ થયું તેના માટે હું મારી માંને દોષ નથી આપતી કારણ કે તેણી પર સંબંધીઓનું અને સમાજનું દબાણ હોવાનું હું સમજી શકુ છું. આજે તેણી મારી સાથે આ પ્રથાનો પૂરા દિલથી તિરસ્કાર કરે છે, એવી પ્રથા જેના શારીરિક કે આધ્યાત્મિક એવા આરોગ્ય સંબંધી કોઈ ફાયદાઓ નથી પરંતુ, ફક્ત દુઃખદ પીડા આપે છે.

આ આર્ટિકલ પહેલા સહિયો દ્વારા તારીખ 11 મે 2017ના રોજ અંગ્રેજીમાં પ્રકાશિતકરવામાં આવ્યો હતો. Read the English version here.

લેખક: અનામી

ઉંમર : 33
જન્મનો દેશ : ભારત
વર્તમાન નિવાસસ્થાન : અમેરિકા

હું દાઉદિ બોહરા કુટુંબમાં જન્મેલો મરદ છું. યુનાઈટેડ સ્ટેટ્સમાં મારો અને મારા ભાઈનો ઉછેર એકદમ સામાન્ય રીતે થયો છે. અમે અમેરિકાના એક ખૂબ જ ધર્મનિરપેક્ષ મંડળના સભ્યો હતા. મારા માતા-પિતા હંમેશા મને કહેતા કે અમે કેવી રીતે અન્ય મુસ્લિમો કરતા અલગ હતા. અમારો સમાજ અમારા દીકરાઓ અને દીકરીઓના શિક્ષણ ને મહત્વ આપતા. આપણા સમાજમાં ઘણા બૈરાઓ વ્યાપાર કરે છે, ડૉક્ટરો છે  અને પોતે ઘરખર્ચ ઉપાડે છે. અમે વહાબી તો નથી જ.

મને સ્પષ્ટ રીતે યાદ છે કે મારા “મિસાક” લેવાના સમયે, હું મારા માતા-પિતા સાથે “20/20” ન્યૂઝ પ્રોગ્રામનો એક એપિસોડ જોતો હતો. તેનો એક ભાગ સોમાલિયાના ફીમેલ જેનિટલ મ્યુટિલેશન વિષે હતો. અમે તે પૂરો ભાગ જોયો અને રૂમમાં શાંતિ પ્રસરી ગઈ… જ્યારે તમે માતા-પિતા સાથે ફિલ્મ જોતા હો અને પ્રેમનું દ્રશ્ય આવે ત્યારે જેવી મૂંઝવણ અનુભવો તેવી મૂંઝવણ થવા લાગી. મારા માતા-પિતા શા માટે શરમ મેહસુસ કરતા હતા તે મને સમજાયું નહિં પરંતુ, થોડા દિવસો પછી બધા તે બાબતને ભૂલી ગયા.

દશ વર્ષ પછી, હુંએક દાઉદિ બોહરા બૈરી સાથે લાગણી સભર સંબંધ ધરાવતો હતો (જે અત્યારે મારી પત્ની છે). પહેલી વાર જ્યારે અમે સંભોગ કરતા હતા ત્યારે તેણી ખૂબ જ રડવા લાગી. તેણી સાથે શું કરવામાં આવ્યું હતુ તે વિષે મને વાત કરી. જ્યારે તેણીએ કૉલેજમાં આ બાબત વિષે સાંભળ્યું ત્યાં સુધી તેણીને પોતાને ખબર નહોતી કે તેની સાથે શું કરવામાં આવ્યું છે. જ્યારે તે પ્રક્રિયા તેણી પર કરવામાં આવી ત્યારે તેણીએ પગના અંગૂઠા સુધી પીડા આપતો વીજળીનો જટકો મહેસુસ કર્યો પરંતુ, હું એ પ્રથમ વ્યક્તિ હતો જેણે એ તરંગનીઅસરમેહસુસ કરી હતી. તેણી ડરી ગઈ હતી અને કંઈક ગુમાવ્યાની લાગણી અનુભવતી હતી.તેણીની ખૂબ ઈચ્છા હતી કે મારી સાથે સંભોગ માણી સંબંધોને ગાઢ બનાવે પરંતુ, તેવું ક્યારે થઈ શક્યું નહિં. એક સંપૂર્ણ બૈરી તરીકેની તેણીની ક્ષમતા સાથે એ સુખ, યુવાવસ્થામાં જ તેણીની મરજી વિના છીનવી લેવામાં આવ્યું હતુ. અમે સાથે મળી તેનો સામનો કર્યો. મેં તેણીનું કાઉન્સેલિંગ કરાવ્યું અને તેણીને ફરી ખાતરી આપી કે આપણો પ્રેમ વધુ મજબૂત થશે પરંતુ, તેણી અને હું બન્ને જાણતા હતા કે એ ક્ષણે તેણીએ જે ગુમાવ્યું છે તે ક્યારેય કોઈપણ વ્યક્તિ પાછું આપી શકશે નહિં.

અંતે, “20/20”ની એ ક્ષણ મને સમજમાં આવી. બે દિકરાઓ ધરાવતા મારા માતા-પિતાએ ક્યારેય તેમના બાળકોમાં શારીરિક બદલાવ કરવા જેવો પીડાદાયક નિર્ણય કરવો પડ્યો નહોતો પરંતુ, સ્પષ્ટ રીતે કહું તો જો અમે બન્ને ભાઈઓ માંથી કોઈ એક દિકરી હોત તો આ પ્રક્રિયાને અનુસરવા માટે જબરદસ્ત દબાણ કરવામાં આવ્યું હોત. સમાજ તેની ખોટી વાતો ફેલાવે છે કે એ “તમારા સુખી લગ્ન જીવન માટે છે”, “તમે સારી પત્ની બની શકો તે માટે છે.” પાછળથી મારા માતા-પિતા પાસેથી મને જાણવા મળ્યું કે મારા કુટુંબની બધી દિકરીઓ પર આ પ્રક્રિયા કરવામાં આવી છે. હું આ વાત માની શક્યો નહિં. જ્યારે તમારા 50% બાળકો મધ્યયુગની પ્રથાનો ભોગ બની રહ્યાં છે તો શા માટે તમે આધુનિક્તાનો મુખોટો પહેરીને ફરો છો? જો તમારી સંપૂર્ણ આધ્યાત્મિક બનવાની પૂર્વ શરત તેમના માટે શારીરિક કમી હોય તો બૈરાઓની સ્વતંત્રા સાથે છેડછાડ કરવાનું બંધ કરો.

મારી સુંદર પત્નીએ મને ઘણુ બધું શીખવ્યું છે. તેણીએ મને માફ કરવાનું અને શક્તિ આપવાનું શીખવ્યું છે. જો હું મારી પત્નીની જગ્યાએ હોત તો ચોક્કસ મેં તેનો વિરોધ કર્યો હોત.સમય આવી ગયો છે કે બધા દાઉદિ બોહરા સાથે મળીને આ મુદ્દાનો ઉકેલ લાવે.આ પ્રક્રિયા આસ્થા પર એક કલંક છે.ઈસ્લામમાં તેનું કોઈ સ્થાન નથી, તે આપણા બૈરાઓને ભરપાઈ ના થઈ શકે તેવી હાનિ પહોંચાડે છે અને આ પ્રક્રિયા, આપણે આધુનિક અને નમ્ર મુસ્લિમો હોવાનો દાવો કરીએ છીએ તેનાથી વિપરીત છે. આ મુદ્દાને અંધકાર માંથી પ્રકાશમાં લઈ આવવાનો સમય આવી ગયો છે.

By Chandni Shiyal
Sahiyo administrative assistant

One day before Sahiyo’s first Activists Retreat for Bohras held in February in Mumbai, I was a bit nervous about how it would pan out in terms of arrangement and its overall functioning. But at the same time, I was excited to meet many of the new participants who were supposed to come from outside Mumbai as well residing in Mumbai, with a common goal to bring an end to Female Genital Cutting (FGC).

Surprisingly, on the day of retreat, as participants walked in one by one and we introduced ourselves to each other, I never felt as if we were meeting for the first time. Initially, we began with an ice-breaker activity where we formed a circle and each person turn by turn had to talk about one thing that made them proud about themselves. Others in the circle who shared the same experience or sentiment would then have to high-five the speaker. Almost all participants ended up high-fiving each other because all of them had similar pride in working towards gender equality, helping people in need, educating the girl child, ending FGC and so on. This activity led to higher comfort-levels amongst participants.

The different sessions that followed this introduction dealt with the challenges people face and the best ways to tackle the issue of FGC by spreading awareness and strengthening communication. The sessions were quite interactive and participants actively participated and added their thoughts, suggestions and innovative ideas to eliminate FGC. The most motivating thing for me was that men also took keen interest and were very sensitive about the practice, in the belief that this issue is not just a women’s issue and we need the collective effort of both men and women to end FGC. Moreover, some of the participants belonged to the older age group, and their support to the movement to end FGC was a great achievement and inspiration for the younger generation.

At the end of the training workshops, each and every one took responsibility to help the cause in their own ways, whether it involved spreading awareness at the college level, helping in creating videos and animations on FGC, approaching the masses at the village levels, writing articles in medical journals or approaching medical experts. The participants expressed the need to have more such retreats and workshops in the near future, which was proof to me that this retreat was a success.